“Je moet tegenwoordig wel meer geduld hebben, hè,” zeg ik tegen het meisje achter de kassa, “nu iedereen alles in zijn eigen stoffen tas moet stoppen.”

Ik vind de afschaffing van plastic tasjes goed. Daar kan ik je zo tig redenen voor geven.

Maar om één reden vind ik het maar niks.

Ik voel me namelijk enorm opgelaten met een rij wachtende klanten achter me. Ik denk altijd dat iedereen haast heeft. Wat in de grote stad misschien ook wel zo is.

Op zaterdag moet iedereen snel snel snel zijn boodschappen doen, want er moet nog een stapel zaterdagedities gelezen, naar opa & oma gegaan, langs de lijn van de sportveld bij de kinderen gejuicht (en door sommigen gevloekt) worden.

Het ís ook veel. Maar we nemen onze stress nemen overal mee naartoe en bestoken elkaar ermee. Het is infectueus.

Oneconomisch gefrommel

Dat stoffen tasje wil maar niet open blijven staan.

De plastic zak schudde je even omhoog om het een grote hap lucht te laten nemen, zodat zijn mond open blijft voor het literpak melk, de 10 bruine bollen en dubbele pak volkorenbiscuits. En dan: hop, zo alles erin.

Maar een stoffen tasje is niet zo hongerig. Dat blijft uit zichzelf niet eens een béétje open staan.

Je moet één hand gebruiken om hem open te houden en met de andere hand dat literpak melk er in frommelen. Dat komt er dan natuurlijk scheef in te zitten, op z’n aller oneconomischst. Dan moeten de biscuits en de bruine bollen er nog bij.

Maar je krijgt er zoveel voor terug

Ik raak in paniek door een denkbeeldige rij zuchtende klanten. Ook ben ik bang dat het meisje achter de kassa zou willen dat het alsjeblieft wat sneller ging.

Ik adem in. En uit.

Hoe langer ik erover doe, hoe harder de mensen gaan zuchten en hoe langer de rij wordt. Stel je maar eens voor wat dát betekent voor het grote geheel. Ik zorg met mijn geklungel voor een cumulatief probleem voor een heleboel mensen die ik eigenlijk niets dan goeds toewens.

Mijn tas werkt niet mee. Chagrijn slaat toe. In mijn binnenste rollen tentakels met weerhaakjes uit, klaar om gif te spuiten. Dat wordt vloeken.

Snel prevel ik iets over ‘meer geduld, hè’ en ik hengel een glimlach omhoog.

Tussenmomentjes

“Oh, dat maakt niets uit, hoor. Rustig aan,” zegt het meisje achter de kassa en ze zakt iets onderuit. Ze staart naar het schap met zomerwijnen, nu met 2.50 korting.

Wat een onverwacht genoegen. Het kassameisje geeft mij een compleet ander perspectief. Misschien zelfs een nieuwe levensinstelling.

En opeens begrijp ik hoever de impact reikt van het afgeschafte plastic tasje.

Zij moet natuurlijk ontelbaar veel klanten gerust stellen sinds het stoffen tasje is gepromoot. Dat moet niet meevallen. Maar zij zit er duidelijk niet mee. Sterker nog, ze klinkt… dankbaar.

Natuurlijk! Ze krijgt er zo veel voor terug. Iets dat in de grote, drukke stad van onschatbare waarde is.

Tijd.

Als kassamedewerker hoef je de boodschappen van de klant niet meer in te pakken. Dat doet die klant nu zelf. Ja, tenzij die er speciaal een stoffen tasje bij koopt. Dan help je even, klantgericht als je bent.

Maar meestal kun jij daar aan je kassa, terwijl die klant al dan niet verontschuldigend of mopperend aan het inladen is, een beetje op adem komen of wegdromen. Het was gisteravond nogal laat geworden, zie je. Dankzij die tussenmomentjes kan je de volle werkdag aan.

Het kalmerende kassameisje

Ik worstel ondertussen nog steeds met mijn tasje. De handeling van het inpakken gaat door, maar dankzij het kalmerende kassameisje kom ik ineens tot rust. En de rij zuchtende klanten staat er op slag heel anders bij. Als ik net als het kassameisje kan zijn, dan kunnen zij dat ook.

Zo stralen we daar met z’n allen op deze 5 mei rust & vrede uit.

Terwijl ik terugloop naar mijn fiets, wordt mij duidelijk dat ik er bij de kassa iets bij kreeg waar geen spaarsysteem of kassakoopje tegen op kan.