Het is al even geleden, maar Olympisch schoolslagzwemmer Benno Kuipers (47) was zesde van de wereld op de 200 meter in 1998. Hij wil nog graag een keer het IJsselmeer overzwemmen. En op zijn verlanglijst staat de 12 hour evolution, dat is een half etmaal afzien onder leiding van voormalig Special Forces. Benno is geen watje en laat zich ook niet uit het veld slaan door zijn vele longoperaties en nierkanker. Wat is het verhaal achter zijn sportieve en positieve levensinstelling?

Benno, die 12 hour evolution. Wat bezielt je!

“Ja, dat is een fysieke maar zeker ook een mentale uitdaging. Presteren onder hoogspanning, in de nacht. Dat gaat om weerbaarheid en teamwork. Hoe ga ik zijn in die situatie en wat kan ik ervan leren? Dingen doen die je spannend of moeilijk vindt, daar zit je groei. Het is ook een beetje een jongensdroom. Als ik niet op topniveau had gezwommen had ik graag een paar jaar bij de mariniers of commando’s gezeten. Het avontuur, daar vol voor gaan.”

Word je stoer geboren?

“Je zou het nu niet zeggen met mijn 1.93 m., maar ik was echt klein voor mijn leeftijd. Ik werd gepest en in de hoek gesmeten, letterlijk. En ik heb dyslexie, daar ben ik pas vrij laat achter gekomen. Dat alles maakte me onzeker vroeger. Om dat op te lossen heb ik ook wel dingen gedaan die niet konden. De topsport heeft me vertrouwen gegeven en geholpen in het verkrijgen van structuur en een goede start in het leven na mijn sportcarrière. Je zit in een Olympische cyclus en hebt een groot doel voor over vier jaar. Je haalt het terug tot de dag van vandaag. Wat moet ik nu doen om mijn doel te halen? Dat is het belangrijkste dat ik vanuit de sport heb geleerd. Dat heb ik ook bij mijn operaties: ik weet dat ik me rot ga voelen en stapje voor stapje moet herstellen, maar ik wil straks weer in het water liggen. Volgend jaar wil ik bijvoorbeeld het IJsselmeer overzwemmen. Die instelling hielp me ook tijdens de corona-lockdown en is hetzelfde in je werk. Als je het grote geheel blijft zien, maar wel kijkt naar vandaag dan zet je dat ene stapje nu.”

Dingen doen die je spannend of moeilijk vindt, daar zit je groei.

Jij hebt een soort superfocus.

“Door mijn jeugd en sportcarrière leerde ik knokken en me af te sluiten voor een optimale prestatie. Tegelijkertijd zijn dat oogkleppen.  Bij tegenslagen in de sport en ook bij mijn operaties zette ik een masker op, als bescherming van mezelf en mijn omgeving. Maar dat komt een keer terug als een boemerang.”

“Vlak na een van mijn operaties heb ik een harstilstand gekregen, moesten ze reanimeren. Daarna heb ik lang in een vicieuze cirkel gezeten. Mijn vrouw was zwanger van de tweede en ik dacht: ik zou mijn dochter nooit hebben gekend, maar ik ben er nog dus waarom denk ik dit? Zo zat ik bij veel dingen, heb daar echt mee geworsteld.  Vooral ook omdat ik meestal positief in het leven sta; het glas is voor mij halfvol. Toen ik het eindelijk durfde te delen zei de klinisch psycholoog dat dit na zo’n ervaring heel normaal is. Het zorgt voor heel veel ruimte als je accepteert dat je het ergens moeilijk mee hebt, en als je dat met iemand deelt. Dan krijg je hele mooie gesprekken. Misschien is het ook de leeftijd dat je daar gaandeweg anders mee omgaat. En als je kinderen krijgt.”

Acceptatie zorgt voor heel veel ruimte.

Wat gebeurt er dan eigenlijk, als je kinderen krijgt?

“Eén grote spiegel! Mijn eigen gedrag zie ik terug komen. Irritaties die ik heb. Dan ga ik op onderzoek uit bij mezelf, waar komt dat vandaan. Mijn oudste had een keer een tekening gemaakt in een vriendenboekje. Ik dacht oh mijn god, dat hele vriendenboekje is verpest. Gelukkig deed ik op dat moment een training persoonlijke ontwikkeling en dat ging net over perfectionisme. Dus de volgende ochtend vroeg ik: vertel eens wat heb je gemaakt. Ja, pappa dat is vuurwerk met oud en nieuw. Oh ja ja, ik zie het nu! Haar vriendinnetje vond het fantastisch, maar als ik op dat moment niet die training had gedaan, had ik gezegd: hier heb je geld en je gaat nu een nieuw boekje kopen.”

“Mijn dochter heeft net als ik dyslexie. Als er dingen op school gebeuren, komt dat heel dicht bij. Uit testen blijkt dat zij bovengemiddeld intelligent is, maar door de dyslexie… Ik heb haar zo zien worstelen. Daar kan ik nog echt verdrietig om worden. Ik heb zelf ook zo gezeten. Als ik een boekje met moeite uit had zei de juffrouw: goed gedaan, je mag door naar het volgende boekje. Maar ik wílde niet door naar het volgende boekje! Want het lukte me wel, maar ik kon het eigenlijk nog niet.”

Iedereen komt met een ander verhaal het water uit.

Wat je meemaakt en leert, vormt je.

“En dat hoeft niet per se een training te zijn. Je kunt zoveel leren als je openstaat voor andere perspectieven. Om die reden vind ik het ook heerlijk om met mensen bezig te zijn en verhalen te horen. Ook de minder leuke. Je leert jezelf en elkaar pas echt kennen in zware tijden, dan zie je of je op elkaar kunt bouwen en uit welk hout je bent gesneden.”

“Dat is ook met het buitenzwemmen. We doen tochten van soms zes, zeven kilometer met mensen van allemaal verschillende niveaus. De ene keer schijnt de zon, dan regent het, dan waait het, zwem je ergens tegenaan, sta je in het riet. Iedereen komt met een ander verhaal het water uit. Je leert van de anderen, degenen die voorop liggen of achterop. En dat is natuurlijk ook in het dagelijks leven. Als ik training geef bij Personal Swimming of in mijn werk als teamlead sales bij Polteq krijg je ook de verhalen, de gevoelens van die persoon ‘in het water’. Ja ik vind dat heerlijk, daar leef ik van.”