Je hoort de brievenbus klepperen en loopt vol verwachting naar de deur.

Tegen beter weten in hoop je op iets speciaals.

Maar het is vast gewoon saai, zoals een rekening van de tandarts of het wekelijkse sufferdje.

Of het briefje van die paragnost die het ondanks zijn zesde zintuig maar blijft proberen

Maar dan… je hart begint sneller te kloppen.

Er ligt een envelop op de deurmat. Daar heeft iemand met pen jouw naam op geschreven.

Je probeert te raden wiens handschrift het is. Een blije klant? Je ex? Je beste vriend? Je handen beginnen wat te zweten, je voelt het in je keel. En dan moet het echte feest nog komen: de envelop mag open.

Wat voel je je jarig, geliefd, gesteund. En bovenal bijzonder, omdat iemand zoveel moeite voor je doet.

Ik kan je aanraden om met kunstzinnige mensen te linken, die sturen namelijk zelfgemaakte kaarten. Kijk, hier nog een paar:

Ik ben van de generatie die offline het echte leven noemt

In mijn vormende jaren werd er heel wat gecorrespondeerd met vriendinnen en geliefden. Van krabbels op een etui tot brieven van drie kantjes. Kramp in je hand nam je voor lief. Sommige schrijfsels zijn zo waardevol dat ik ze nog altijd heb bewaard.

En weet je (nog)? Werkstukken maakte je letterlijk met knippen en plakken.

In de bibliotheek stond je foto’s te kopiëren voor een dubbeltje per kopie. Later een kwartje.

Je drukte het boek over de dertigjarige oorlog flink aan voor een veel te donkere afdruk. Die knipte je uit en plakte je op het blaadje dat uit de matrixprinter was komen ratelen. Het hele werkstuk bond je bij elkaar met een plastic ringband.

Een paar jaar eerder nog typte ik mijn verhalen op de typemachine van mijn moeder. De geur van Tipp-Ex brengt mijn hele jeugd terug. Je moest behoorlijk slaan voor een goede letter, vooral als de inkt in het lint bijna op was. Dan sloeg je de letters nog een paar keer extra over elkaar heen.

Je voelt het nog in je vingertoppen.

Het digitale tijdperk is natuurlijk pure winst

Want mijn handschrift is niets om over naar huis te schrijven. Zeker niet sinds de komst van toetsenbord en smartphone. Je schrijft nu stukken sneller, corrigeert een typefoutje gemakkelijk en zonder geklieder.

Op elk moment kun je je achternicht in Australië laten zien hoe groot je kinderen nu zijn, je beste vriendin feliciteren met haar 39e of met 28 vrienden tegelijk afstemmen wanneer de zomerborrel plaatsvindt.

Dat vind ik allemaal fantastisch.

Maar de waarde van pen en papier blijft onovertroffen

Want schrijf je iemand een kaartje of brief, dan geef je iemand echt iets: persoonlijke aandacht. Je raakt de ontvanger in het hart.

Altijd.

En wel hierom:

1. Jouw handschrift is veel mooier dan Arial, Helvetica of Lucida Handwriting. Ja, ook als dat in hanenpoten of dokters-cursiefje is.
2. Je hebt moeite gedaan om een kaartje uit te zoeken (of te maken) dat past bij de gelegenheid, persoon of jullie historie. Je had ook een klein bedrag over voor een postzegel.
3. Je hebt uren nagedacht over wat je zou schrijven, of in elk geval een paar minuten. En dat is meer dan die ene seconde om te klikken op je meestgebruikte emoji.

Een handgeschreven kaartje op de deurmat

Af en toe een handgeschreven kaartje op de deurmat makes my day. Vooral als dat onverwachts is, dus niet alleen met kerst of Valentijn.

En wat dacht je van een aardige of vrolijke krabbel van je huisgenoot of collega?

Zo heeft de-man-de-mij-snapt (die-toen-nog-een collega-was) mij ooit aan de haak geslagen en hij verrast me nog steeds:

En je kunt altijd een goede reden vinden om iemand een handgeschreven kaart te sturen

Daar hoef je niet creatief voor te zijn, want er zijn 1001 aanleidingen. Je hoeft daar alleen maar oog voor te krijgen. Bijvoorbeeld:

Je neef van 12 krijgt de baard in de keel.

Je oud-collega begint een eigen communicatiebureau.

Of je Linkedin-vriend(in) heeft nu ook oranje in haar huisstijlkleuren.

Dus pak je pen op, ga ervoor zitten en schrijf (of teken of knutsel). Wie krijgt van jou een kaart of misschien zelfs een brief?