Zoon II had er veel voor over om brief van de week te worden.

Wie wil er nou niet met een eigen tekst in zijn favoriete blad? Maar daar ging het zoon niet om. Shinen. Het ging hem om het verrassingspakket.

Het was niet de eerste keer dat hij een poging waagde. Er was de brief bij de foto waarop hij eendjes voorleest uit de Donald Duck. Die keer dat hij oom Donald had nagetekend. Ook schetste hij een heel pretpark, een potentieel succes: met het hele gezin een dagje Duckstad.

Linoleumdruk Donald Duck, gemaakt door zoon II

Zoons nieuwste kunstwerk alleen al verdiende natuurlijk de hoofdprijs, maar een krachtig begeleidend schrijven, kan nooit geen kwaad.

Mijn handen jeuken en ik moet me inhouden als kinderen vertellen of schrijven. En toen en toen en toen. Volwassenen doen dat trouwens ook, maar dan op z’n grote mensens: eerst hebben we de data geanalyseerd, vervolgens werkten we dit uit in een schema, hierna zijn we op basis van deze bevindingen blablabla.

Oom Donald zal wel wat gekwek gewend zijn, maar waarom zouden we hem vermoeien met chronologie, het maakproces en teveel context?

Voor de grap telde ik eerst even hoe vaak er ik in de brief stond.

15 keer.
En slechts 5 keer sprak hij oom Donald aan.

‘Dat is niet de juiste verhouding’, zei ik tegen zoon. ‘Ga nou eens op de stoel van de ontvanger zitten. En ook heeft elke zin dezelfde opbouw. Dat leest niet zo lekker. Luister maar, ik lees je brief even hardop.’

Ik dikte de ikjes lekker aan.

En las extra monotoon. Om het staccato te benadrukken.

‘Wat een vreselijke moeder ben jij,’ denk je nu.
Maar ik denk aan zoons toekomst.

Hij zal nog heel wat schrijven in zijn leven.

Nog meer brieven. En e-mails. Whatsappjes, LinkedInposts, sollicitaties, sinterklaasgedichten, liefdesverklaringen.

Is het dan niet fijn dat je hebt geleerd hoe je de lezer voor je wint?

Zoon begreep het: ‘Ja moeder, het doel heiligt de middelen.’ Nou dat zei hij natuurlijk niet. Maar hij haalde wel diep adem en liet zich schrijfcoachen. Ik ging naast hem zitten. En op mijn handen. Hij moest het zelf doen en achter zijn tekst kunnen staan.

3 ikjes eraf en iets meer op de stoel van oom Donald. Niet slecht. Er is nog werk aan de winkel, maar ritmisch schrijven vink ik bij deze af. En linoleumdruk spelde hij ook in één keer goed. Het is de intentie die hier telt.

Na zeven pogingen moest het met deze brief lukken. Statistisch gezien.

Zoon II was nog blijer dan op al zijn verjaardagen bij elkaar opgeteld toen het verrassingspakket op de deurmat plofte. Met een handgeschreven kaartje van ome D met de belofte om het kunstwerk op zijn werkplek te zetten. En als klap op de vuurpijl, zag zoon II bij toeval op de site van het Jeugdjournaal dat DD dat ook echt had gedaan.