A Forest van The Cure.
Mijn zus en ik dansen in de woonkamer.

Het zijn de laatste uren van 2022. Gisteren werd ik 48, maar we gedragen ons als tieners in de jaren 80. Met schoudervullingen en een permanentje.

Mijn neef van 13 komt de woonkamer binnen om drinken te pakken. Zijn ogen worden groot. Snel draait hij zich weer om.

Die momenten dat je niets moet en je echt vrij voelt? Ik grijp ze. Want ze zijn schaars. Je bent altijd druk met werk, je moet je zoon overhoren voor 3 toetsen en dan is er nog de eeuwige to do-lijst.

Ontspannen? Hoe dan?

De als dan-paradox

“Als ik vakantie heb, dan ga ik alle delen van Throne of Glass lezen.”
“Als deze klus erop zit, dan kan ik eindelijk mijn nieuwe Furnified wandkast in elkaar zetten.”
“Als alles af is, dan kan ik pas echt ontspannen.”

De als dan-paradox. Daar worstel ik al jaren mee.

De oorzaak? Ik kan maar 1 ding tegelijk.

Dans ik in de kamer, dan dáns ik ook.

Schrijf ik een blog, dan droom, praat en denk ik alleen nog maar over dat blog. Maak ik een schrijftraining, dan kan ik dus niet ook nog mijn skates op Marktplaats zetten. Hoe graag ik die handeling ook van mijn to do-lijst wil schrappen.

Bovendien: actie is reactie.

10 mensen gaan bieden op de skates, 3 willen er langskomen en uiteindelijk moet ik alsnog een pakket naar het postpunt brengen. Veulsteveul gedoe. (Dus wil jij misschien fijne skates maat 38? Ik heb ook nog 2 stuntsteps en een paar warme, nieuwe laarzen van Rieker.)

Al je werk en je to do-lijst af? Een fata morgana

Bij wijze van onderzoek nam ik in 2021 een mini-sabbatical. Ik móest een keer ervaren hoe het is om mijn hele to do-lijst af te hebben. Dan zou ik innerlijke rust kennen, namelijk.

Ik dacht: ik neem 6 weken. Want de eerste 3 weken ben je dus druk met Marktplaats, de kringloop en je ouders opzoeken. Dan ga je je gemiste Japanse schilderlessen inhalen. En dán? Kom je erachter dat niets constructiefs te doen hebben ook maar zozo is.

Totaal niets moeten? Ik blijk het dus niet leuk te vinden. Ik móet een project hebben, een schrijftraining maken of zo. Want anders slaat mijn creativiteit naar binnen en verander ik in een hypochonder.

“Misschien heb ik tinnitus.”
De-man-die-mij-snapt weet wat het beste is: eerst laten gaan en dan afleiden.

“En ik moet mijn bloed laten prikken, misschien heb ik ijzertekort.”
Stilte.

“Of iets met mijn schildklier.”
“Hm. Koffie?”

Maar ik ben natuurlijk gewoon een slechte planner

Dus ja, mijn goede voornemen zat er al een tijdje aan te komen. Vanaf nu laat ik 2 keer per week alles los om naar keuze een paar uur wat te rommelen, lezen, wandelen of tukken.

Als dat me lukt, dan ben ik gelukkig.