Geheim
“Voor de oefening is het beter als je je kleren uittrekt”, zegt de taichi-leraar.
Mijn kleren? Een shirt. Een hemdje. Een bh. “Dat vind ik wel een beetje ongemakkelijk.”
Hij leunt tegen de behandeltafel. “Jij wilt dit leren. Je kundalini moet vrijkomen.”
Ik ben 26. Maar na 2 jaar mindcontrol hoor ik niet meer hoe belachelijk dat klinkt.
17 jaar later speel ik met mijn traumatherapeut de scène na. Ze verandert één ding: dit keer is er een getuige. Die speelt zij.
Ze zwaait de deur open en zegt: “Wat is hier aan de hand?”
Ik huil.
Als iemand tegen je wil aan je zit, verandert alles.
In één seconde op slot
Het is als een carcrash. Je loopt een psychische dwarslaesie op. De ervaring en je emoties verdwijnen onder een laag schuldgevoel en schaamte. En dat gaat op slot.
De rest van mij leeft door. Want ik heb een lieve vriend. We gaan samenwonen, we trouwen, we krijgen kinderen.
Ik krijg een angststoornis: braakangst. In het eetcafé krijg ik geen hap door mijn keel. Ik ben bang dat mijn vriendin het ziet.
“Ik ga even plassen”, zeg ik. In de wc peuter ik een bromazepam uit mijn portemonnee. Ik breek er een kwart af. Het is net genoeg om het etentje door te komen. Waarom doe ik mezelf dit nog aan?, denk ik. Thuis blijven is makkelijker.
Ik krijg blaasjes in mijn mond die zo’n pijn doen dat ik huilend de yoghurt van me afschuif.
Als je op de bodem belandt, heb je iets om je tegen af te zetten
Het is gek, maar hoe ellendig ik me ook voel, ik wéét dat ik er sterker uit kom.
I will beat this.
Na een emdr-sessie voor mijn fobie zegt de psycholoog: “Het lijkt wel of je ergens door op slot bent geraakt.”
En ik hoor mezelf vertellen.
De volgende ochtend zit ik op een bankje in het park. Ik kijk uit over het kalme water in de plas.
Thuis vertel ik mijn man wat er 15 jaar geleden is gebeurd, toen we net verkering hadden.
Hij zwijgt.
Ik ga douchen.
Hij steekt zijn hoofd om de hoek: “We komen er wel uit.”
Ik wandel nog twee winters in het park, voordat ik snap dat ik een specialist nodig heb
Jeannette vraagt door waar anderen ophouden. “Waar stond je precies, hoe zag die behandelkamer eruit, wat deed hij toen?”
Samen met de herinneringen en de narigheid, komen ook emoties als plezier en liefde terug. En ik leer dat ik de dader eruit moet zetten. Alsnog.
Mijn man brengt me naar de sessies waar ik het meest tegenop zie. Hij laat me slapen als opstaan niet lukt. Hij kruipt bij me en hij aait over mijn haar als ik uit het niets in tranen uitbarst.
Jeannette’s psychodrama therapie werkt direct. En het is nog leuk ook
Ik krijg mijn kapotte volumeknop weer aan de praat. Luid en duidelijk zeg ik:
“En nou is het afgelopen. Wegwezen. D’r uit.”
Ik lach me rot in een sessie waarin ik die kerel van het toneel afduw.
Die Zien We Nooit Meer… Terug.
Een jaar later schrijf ik dit stuk
Dat vraagt opnieuw moed. Maar het is het allemaal waard.
Ik geniet nu van hele gewone dingen: koffie drinken bij mijn ouders, met mijn zus whatsappen tijdens Gran Hotel, en een potje basketballen met mijn drie mannen, ook al kan ik er niks van.
Ik krijg de slappe lach om mijn slungelige puberzoon die een silly walk doet en ik voel: ik ben er weer.
(Blog bijgewerkt op 12 juli 2024. Ik schreef het in november 2022.)
Wat prachtig verwoord en wat een moedig verhaal. Dankjewel voor het delen.
Dankjewel, Suus!
En dat jij dit nu zo schrijft, deelt en naar voren stapt…..betekent dat de begeleiding werkt.
En dat kan ik nooit alleen, het is een proces wat je samen aangaat. En daarin heb jij zelf de stappen gezet. Ik ben bere- of is het apetrots? Op jou!
Sámen. Daardoor kon ik elke keer weer de moed opbrengen. Want ik ging met buikpijn naar onze afspraken. Maar wat hebben we ook gelachen. Bij jou leerde ik ook dat je van verdriet of boosheid heel makkelijk ook weer naar plezier kan.
Lieve Sabine, uitstekende aanleiding, aangrijpend verhaal. En nodig ook, om daar anderen over voor te lichten, over hoe je dat overwint. Dikke knuffel.
Dankjewel, Kitty.
Moedig en dapper ben jij 🙏🏼
Wat schrijf je toch goed. Door je woorden zie en doorvoel je zo goed wat je bedoeld. Op het eind duik je zo met je mee, en van de ‘machoman’ blijft niks meer over. Trots mag je zijn op jezelf 💜
Ik denk zomaar dat dit stuk (meest) vrouwen kan helpen, het is hoopvol 🙏🏼
Dat zou mooi zijn, Ellen. Sommige mensen komen inderdaad met een vergelijkbaar verhaal.
Ik vind je stoer en dapper 😍
Hier word ik stil van.
Heel ingrijpend en aangrijpend.