De wangen van zoon II bollen op.
Hij laat de ballon los. Die zwiert en giert door de kamer.

Zo blog ik de eerste jaren.

Ik schrijf over alles wat los en vast zit. Het ondernemerschap, zwemmen, corona, mijn Chinees-Indonesische roots, klantgerichtheid, creativiteit. En af en toe doe ik een interview. Ik slinger alle kanten op.

Maar dat geeft niks.

Want bloggen voelt als spelen

Ik word opnieuw verliefd op mijn vak. Ik zet de blogs op mijn site en start een mailinglijst. Want mét lezers, doe je meer je best.

Ik kan het je aanraden. Blogs schrijven.

Je jongleert met gedachten en zinnen. Je breidt je woordenschat uit als met Pim Pam Pet. En je schrijft zonder angst. Zoals je dat nooit zou durven in je verkoopbrochure of webteksten.

Als je blogt, voel je je vrij.

Zo zou je in al je communicatie moeten schrijven

Trek dat keurslijf uit.

Stop met interessante zinnen produceren die klinken alsof je bezig bent met je eindscriptie. Zet je af op de draaimolen. Draai, schommel, hinkel, glij en spring.

En zodra je je tijdelijke obsessies hebt uitgemolken, gebeurt er iets bijzonders.

Je begint te merken welke onderwerpen blijven terugkomen. Het ouderschap, je kat, je winkelwagenmuntjesverzameling.

En in mijn geval: mijn verknipte relatie met tijd

Het lijkt wel alsof ik daar nooit over uitgeblogd raakt. Elke dag zie ik wel een nieuwe invalshoek of haakje. Zelfs als ik er niet over schrijf, zit je thema nog verstopt in een blog teksten.

Ik weet dat zeker sinds ik een stapel ingenieuze vragenlijsten invulde. De onderzoeker vatte mij samen als: snelle denker. Dat komt hoofdzakelijk doordat acetylcholine mijn dominante neurotransmitter is, voor als je dat wou weten.

Denk nu niet dat ik daardoor in rap tempo blogs produceer. Want ik raak minstens een keer per week bedolven onder een berg ideeën. Daar komt nog eens het gevoel van urgentie bovenop. Want ik zou eigenlijk ik elke week een stuk op Linkedin moeten delen. Ik ben namelijk bang dat de mensen anders denken: Sabine, wie is dat nou weer?

Ik kukel dus regelmatig van de draaimolen.

Maar ik krabbel altijd weer op, zodat ik toch eens per maand een volwaardig blog schrijf.

En misschien is dat genoeg.

Je kunt van je thema net zo goed je kenmerk maken. Weten je lezers tenminste waar ze aan toe zijn met je.

Daarom noem ik mijn blogs voortaan Slow Copy

Wil je ze? Meld je dan nu aan.