In de film eten vrouwen ijs als ze liefdesverdriet hebben.

Een literbak pistache, vriendin erbij, twee eetlepels en een doos tissues. Liefst midden in de nacht.

Ik eet ijs om iets te vieren. Liefst mokka. In het zonnetje.

Vandaag vier ik dat ik alles heb gedaan op een lijst waar maar geen eind aan leek te komen.

Rust in mijn koppie. Dat is genieten. Alles wat onder de zwaartekracht leed, trekt bij. De wallen onder mijn ogen. Mijn mondhoeken. Mijn humeur.

‘Gelato makes us happy.’

Het staat niet voor niets op het raam van de salons van Massimo Gelato. Het komt rechtstreeks uit het hart van eigenaar Massimo Bertonasco.

“We krijgen ook mensen in hun laatste dagen, zij willen nog één keer genieten van ijs.”

Vier het leven, mensen.

Afgelopen weekend stond Massimo in Het Parool. Hij houdt van zijn vak en van zijn klanten. Dat proef je in elke zin. En ik stuurde hem een LI-verzoek. Want ik link graag met mensen die van hun klanten en van hun vak houden.

Massimo schrijft me terug. En hij vraagt wanneer ik weer in de Jan Hanzenstraat ben, dan komt hij ook.

Vandaag dus.

Terwijl ik geniet van mijn 2 bollen vegan ijs, maakt Massimo een espresso voor zichzelf en vertelt over het ambacht. In elke salon staat een ijsmachine. “Want ik wil dat iedereen die hier werkt ook ijs kan maken. En we maken sinds 2017 ook vegan ijs. Want ik wilde ijs maken voor mensen met een melkallergie, zoals jij.”

Ik ben dankbaar.

Ik mag in de keuken kijken. Waar ik Gemma ontmoet die een foto van ons maakt. “Bij de ijsmachine, hoor, niet bij de toonbank. Want dit is waar het om draait”, zegt Massimo. Ze praten Italiaans met elkaar. Het voelt als vakantie.

Massimo geeft me vandaag veel meer dan 2 bolletjes ijs. Hij geeft me aandacht en tijd.

Zonder eigen belang. Gewoon omdat het fijn en leuk is. En het leven jeu geeft.

Hoe vaak doen we dat nou nog?