De laatste weken ben ik weer eens té lang té druk.

Mijn lijf zegt: ‘Ho.’
Mijn hoofd zegt: ‘Het Moet Eerst Af.’
En mijn hoofd is de dominante van de twee.

Hoe druk je dan toch op de pauzeknop?

Ik hoop al jaren dat er een quickfix bestaat die zo voor de hand ligt dat niemand eraan denkt om me daarover te vertellen.

Ik leg mijn vraag voor aan Miranda Apeldoorn, ondernemerscoach van ZinVol.

“Luisteren naar je lijf vinden bijna alle ondernemers lastig. Inclusief ikzelf. Je hebt daarom niet goed door dat je over je grenzen gaat, tot het te laat is. Of je lijf doet niet meer wat het 5 jaar geleden nog kon.”

Bus. Klopt.

Eind dit jaar word ik 50. Vijftig.
Mijn hoofd kan meer aan dan vroeger.
Mijn lijf juist minder.

Ik herken de signalen die mijn lichaam geeft en toch blijf ik doorgaan

Relaxen, ik best hoe dat moet.

Het probleem is dat ik de signalen van mijn lichaam bewust negeer. Ik vóel het wel als ik een middagdutje kan gebruiken, maar dan zit ik toch weer met mijn vingers op dat toetsenbord.

Daar komt bij: ik weet uit ervaring dat ik niet echt tot rust kom als ik een ommetje loop of wat anders ga doen en er werk ligt te wachten. Zolang ik niet alles heb afgestreept, blijf ik ermee bezig. Welk mechanisme gaat daarachter schuil? Vind ik daarin misschien dé oplossing?

“Dingen die af zijn, geven energie. Niet af? Kost energie. Dat verleidt je nog éven iets af te maken, ook al ben je te druk.”

Ik wil leren hoe ik ondanks mezelf toch pauzes neem.

Fysiek afstand nemen van mijn werk, is nog altijd beter dan niets

Misschien kan ik het zien als bedrijfsactie, stelt Miranda voor. Dat kan helpen om het – in ieder geval als startpunt – te gaan zien als té belangrijk om te bewaren voor mijn vrije tijd.

“En om toch een gevoel van afronding te voelen, kun je je werk in deeltaken opsplitsen. Stel, je maakt een website. Dat is een enorme klus. Dan kan je met jezelf afspreken: vandaag schrijf ik alleen de homepage.”

Dát klinkt als iets wat ik meteen kan toepassen. Maar Miranda heeft nog meer goodies voor me.

“Ik adviseer klanten ook om gaten in hun planning vrij te houden voor alles wat anderen die week bij hen over de schutting gooien. En om tijd voor zichzelf in te plannen.”

Timemangement, yuck!

Maar ik moet daar natuurlijk wel iets mee. Want die pauzeknop is nog geen structurele oplossing.

Ik vergis me vooral in de tijd die ik nodig heb tússen opdrachten—om uit te rusten en op te laden. Niet werken voelt in eerste instantie altijd ongemakkelijk. Ik moet eerst uitlopen en een cooling down doen voordat ik in de relaxmodus kom.

Onlangs had ik niet door waarom een opdracht me zo bezighield. Ik dacht ik schrijf die vacatureteksten, maar eigenlijk was ik een hele nieuwe afdeling aan het uitdenken. Daar was ik best moe van. En toch ging ik na één vrije middag gelijk door met de volgende grote klus.

Ben ik te ongestructureerd als ondernemer?

Ik doe niet aan timemanagement, ik heb geen targets, geen contentkalender en ik plan geen acquisitiedagen in.

Maar ik heb wel lol in het ondernemerschap. En tegenslagen zijn geen reden om het op te geven, eerder om iets opnieuw uit te vinden. Ik zie mijn ondernemerschap vooral als creëren en oefenen.

“Spelen is heel belangrijk in het ondernemerschap, Sabine.”

Miranda heeft soms klanten die moeten huilen van woorden als acquisitie en marketing. Maar wat als je die woorden vervangt door onderzoeken?

Op dit punt in ons gesprek word ik vrolijk, want nu komen we op bekend terrein. Het maakt nogal wat uit welke woorden je gebruikt, dat weet een tekstschrijver als geen ander. Het zet je aan het denken: hoe ervaar ik dat stukje van mijn werk dan?

“Het leuke is dat dat kan zorgen voor herwaardering van wat je allemaal doet voor het voortbestaan van je bedrijf. Je hebt vaak geen idee wat voor superheld je bent.”

Oké Bien, tijd om volwassen te worden: er bestaat geen quickfix. Wat kun je wél doen?

Het is én én.

• Mijn werk opsplitsen in deeltaken.
• Doen wat mijn lijf nodig heeft, zien als bedrijfsactie.
• Voldoende tijd reserveren voor onverwachte dingen en voor mezelf.

Geeft dat te veel druk? Óf óf is ook goed.

Ik test het opsplitsen in deeltaken meteen uit op dit blog.

Dus niet: ik schrijf mijn gesprek met Miranda uit, zorg meteen voor een goede structuur en kort die 1574 woorden tot de helft in. Maar: na elke deeltaak kladiladi (klap die laptop dicht). Een nachtje slapen, naar de gym, de vaatwasser uitruimen.

Ja, dat vraagt discipline, maar het is makkelijker dan mijn wekelijkse sprong in het zwembad op dinsdagochtend om 7 uur.

Miranda’s advies werkt: ik voel me tevreden na elke deeltaak.

En als dank voor het inbouwen van pauzes krijg ik cadeautjes van de schrijfmuze. Elke pauze geeft ze me nieuwe ideeën. Ik zie wat ik moet schrappen, een beter woord, een idee voor de titel. Een mooi slot.