Minstens drie keer per week stel ik mezelf de vraag:

Ben ik een slomo? En zo ja, is dat eigenlijk erg?

Ik ben pas halverwege de zebra, wanneer het voetgangertje alweer op rood springt. Met eten ben ik altijd als laatste klaar. Mijn zwemmaatje Esther ligt binnen 5 minuten al 2 baantjes voor. En om me heen zie ik twintigers in een senior-functie die al les geven in hun vak. Ik kreeg pas ambities op mijn 37e. Dat is dus zeker 10 jaar te laat.

Maar als ik mezelf met mezelf vergelijk, valt me niks geks op. Ik eet, schrijf, slaap en doe de was. Past gewoonlijk prima in die 24 uur. Dus ik troost mezelf met de gedachte dat ik dingen met aandacht doe. Daar heb ik zelfs mijn usp van gemaakt.

Bovendien kan ik, als het ertoe doet, heus meters maken

Ik denk aan alle zinnen die ik in opdracht en voor mijn eigen toko schreef. Als je die op corpsgrootte 12 Times New Roman achter elkaar legt en uitrolt, kan je zo 7 keer de wereld rond. Grove schatting.

Of belangrijker: met de teksten die ik schrapte wel 15 keer. En dat is maar goed ook, want de meeste tekst is overbodig. Saai. Vaag. Niet relevant.

(Ja, zelfs het screenshot is vaag, sorry daarvoor. De site bestaat niet meer, dus ik kan het niet fiksen.)

Grote stappen, snel thuis? Dat werkt niet bij schrijven

Wie zijn eerste versies de ether in stuurt, vervuilt.

Wie zijn teksten niet redigeert, is als iemand die te dichtbij een ander komt staan en niet stopt met praten.

Dat rechtvaardigt ons vak. Wij slaan met de moker een gat in elke muur van tekst en weten de goudklompjes en parels uit het puin te halen. Ik wed dat jij dat kan voor je opdrachtgevers.

Maar… hoe gaat dat met je eigen teksten?

Ah, de grote uitdaging. De tekstschrijver verlamt wanneer zij (of hij) aan de slag wil met de Over Mij-pagina, een salespagina, blog of post. Of je dwaalt, zoals ik, van de hoofdroute af en belandt op zijpaadjes. Hoe vaak ik niet verward en gefrustreerd in de struiken heb gelegen.

Het probleem met schrijven voor je eigen bedrijf is dat je kritische stem al in de ruwe tekstfase de boel overneemt. Dat leidt tot:

Kortsluiting
Uitstelgedrag
Blanco in de kop
Bedriegerssyndroom
Slecht relativeringsvermogen

En omdat er niemand is die je aan een deadline houdt, behalve Magere Hein, duurt het maar voort.

Dat is zonde. Want je ontneemt jezelf de kans om gezien te worden als de professional die je bent. In volle glorie.

Wat te doen?

Die innerlijke criticus is de stem van je ingebouwde eindredacteur. Die is pas later aan de beurt, want jij moet eerst je ruwe tekst schrijven. Tot die tijd moet hij zijn mond houden, zodat jij ongecensureerd jouw verhaal op kan schrijven, jouw stijl.

Maar hoe stop je met iets te doen wat al geautomatiseerd is? Hoe leer je jezelf ander gedrag aan? Je gedachtegang glipt makkelijk een ingesleten neuraal paadje in.

Even terug naar het begin. In plaats van mezelf te vergelijken met anderen, train ik mezelf om blij te zijn met wat mij mij maakt. Ik verleg mijn focus keer op keer en ben zo een nieuw en fijner neuraal paadje aan het inslijten. Op die manier kun je ook een writer’s block te lijf gaan.

Bonjour je innerlijke criticus naar de hoek. Keer op keer. In plaats van een of ander vaag ideaalbeeld van het eindresultaat na te streven en alles af te schieten wat je probeert en bedenkt, richt je je aandacht op het proces van het creëren. Dat is toch veel leuker? Je ziet iets voor je neus ontstaan en dat komt uit jouw pen!

En zodra je merkt: hé daar staat wel ongeveer wat ik wil zeggen, dán mag je als eindredacteur naar je tekst kijken.

Vertrouw altijd op jezelf

Mack vraagt haar vriend en schrijver Nick (in de film Players) om een paar aantekeningen. Maar die vond het makkelijker om haar tekst maar gewoon te herschrijven: 122 changes.

Het gebeurt.

Een tekstschrijver is iets anders dan een schrijfcoach. Vraag een collega-schrijver gerust om met je te sparren, maar blijf zelf je pen vasthouden. Je bent tekstschrijver, je hébt de voelsprieten.

Dus sta op, klop de aarde van je broek en schrijf. Ga die meters maken

Alleen zo lost de weerstand op. Het is de enige manier.

Wie de goudklompjes voor een ander uit het puin kan trekken, heeft sowieso ballen. Kom anders maar even hier: krijg je een aai over je bol. Beter? Dan nu hup, laat die pen over het papier razen.