Hoe goed beheers jij de kunst van het vervelen?

,

Het is weer raak. Ik verveel me.

Ik snak er vaak naar, maar is het eenmaal zover dan blijkt je kunnen vervelen een vak apart. En we nemen natuurlijk niet de tijd om ons erin te bekwamen.

Van ellende start ik een innerlijke dialoog. Met mezelf dus. Tijdens zo’n gesprek weet ik altijd dondersgoed wie er gelijk heeft. Ik natuurlijk. Maar welke?

Kom op, je hebt nu wel lang genoeg niets gedaan!

Ik heb al weer veel te lang niets lopen doen. De sleur is niet te beschrijven. Mijn dagen bestaan uit: lang in mijn pyjama rondhangen, tegen de middag eens gaan douchen, espressootje zetten, voor de afwisseling een cappuccino.

Ik voel me nutteloos en schuldig over alles wat ik niet doe, maar wel zou moeten doen.

Over alles waar ik nu eindelijk tijd voor heb. Zoals die kapotte lamp vervangen, sporten, de ratelende wasmachine ontleden, op kastenjacht gaan zodat ik eindelijk die zooi in de werkkamer kan opruimen. Van alles te doen en ik heb er eindelijk tijd voor. Maar ik kan me er hooguit toe zetten een ommetje naar de bakker te maken.

Gelukkig is er wel íets dat ik vanaf de bank kan doen: schrijven. Ik start een blog, maar vind het niks en kieper het weer weg. Het enige dat ik echt schrijf is een factuur.

Misschien heb ik een writersblock. Het is verschrikkelijk. Dit duurt nu al zo lang. Hoe kom ik hier weer uit?!

Maar wacht eens even…! Hóe lang zei je dat dit nu al duurt? 

Uhm, al wel een tijdje. Iets van… drie dagen. Of nou ja, tweeëneenhalf eigenlijk. Oké, twee vólle dagen.

En het enige productieve dat je hebt gedaan is brood halen, een factuur uitsturen en beneden stofzuigen? Verder nog iets noemenswaardigs? 

Nope. En niet eens alles beneden, hè, alleen de keuken. Geen opdrachten binnengesleept, geen nieuwe doelen gesteld, geen klanten of vrienden gebeld, ik ben er niet opuit gegaan, geen museum bezocht. Niks op LinkedIn gezet. Nada.

En je voelt je daar schuldig over, want?

Nou, wat een stomme vraag: je moet toch uit de dag halen wat erin zit! Een dag niets grappigs, leuks, slims of belangrijks gedaan en/of gepost, is een dag niet geleefd. Dat weet iedere domkop. En het is goed als je productief bent en leuke dingen meemaakt. Dat geen dag hetzelfde is. En sleur? Ik maak nog liever stómme dingen mee, dat is in elk geval iets. Maar niets, saaiheid, dat is pas echt killing.

Zegt wie?

Men. Ze.

Er zijn ook menze die zeggen dat alles relatief is en niets is blijvend. Dus de high niet, maar de low ook niet. Bovendien, zeggen ze, is de low net zo waardevol als de high. En elke andere staat van zijn daar tussenin. 

Sorry, daar snap ik geen hout van. Maar je hoeft niet meteen zo filosofisch en prekerig te gaan zitten doen, hoor. Tjsonge jonge. Ik voel me gewoon saai en nutteloos. So what?

Precies. Wat ik zeg.

Uh…

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *