Veertien zomerse dagen op een heerlijke vakantieplek waar tijd geen rol speelt. Dat moet genoeg zijn om er weer een heel jaar tegen te kunnen. 

Terwijl ik in het ochtendzonnetje aan de koffie zit, zie ik hoe een zwerm zwaluwen insecten uit de lucht vangt. Soms zitten ze een tijdje in de boom voor ons huisje en vliegen ze ineens allemaal tegelijk op.

Ontwaken in dit bosrijke gebied met het vele getjilp en gezang is het beste wat er is.

Met je ogen dicht kun je zo wel tientallen soorten onderscheiden. Tenminste, dat denk ik, als je er verstand van hebt.

Geen deadlines, geen to do lijst.

Tijd bestaat niet. Huishouden ook niet. Wat ik thuis niet kan, gaat hier wel. De zooi de zooi laten. Het helpt dat ik weet dat alles hoe dan ook straks weer in de achterbak mee terug gaat.

De eerste haarscheurtjes. Net als elk jaar begin ik mij de laatste vakantiedagen voor te bereiden op het onvermijdelijke. Dat doe ik niet zelf, dat gebeurt gewoon.

Maar misschien was het ook niet zo slim om het saldo op mijn rekening te checken.

De verantwoordelijkheden die on hold staan beginnen meteen aandacht te trekken. Hun geroep overstemt het getjilp.

Mijn maag knort.

Eerst leidde dat tot een gang naar de boulangerie, nu nemen mijn gedachten een loopje met me.

Na alle baguettes en croissants moet er straks weer Hollands volkoren op de plank komen.

Werken zal je, zegt mijn maag.

Want er moet gegeten en gewoond worden. En gesport, ervaren en genoten, want wat is het dagelijks leven zonder? Als er iets is dat de zomervakantie mij helpt herinneren. Maar die dingen die het leven leuk en aangenaam maken, staan op gespannen voet met het saldo op mijn rekening.

Ik reken uit hoeveel ik nog moet ontvangen op de uitgestuurde facturen. Hoe lang kan ik daarmee doen? De volgende gedachten gaan over weekindeling, dagroutines, ondernemen, het urencriterium voor de eenmanszaak – en hoe ik dat allemaal weer moet combineren met de logistieke uitdagingen van het ouderschap.

Ik ben al lang niet meer op vakantie.

Waren dit ook maar zaken die je ongevouwen en ongewassen in de kofferbak kan mieteren en dat het dan goed komt.

Er zit maar een ding op.

Ik stuur mijn gedachtestroom in een u-bocht weer de idyllische kant op.

En begin te mijmeren.

Ik verlang naar een overzichtelijk leven. Misschien moet ik weer gewoon in loondienst. De Fransen schijnen de nationale afspraak te hebben dat je buiten werktijden niet belt en e-mailt met elkaar. Vrij is dan ook echt vrij. Dat zou ik natuurlijk ook toepassen.

Ach, dat kan net zo goed als zelfstandig ondernemer. Ik zwicht niet voor maatschappelijke, culturele, tijds- of sociale druk en wat anderen wel niet van mij denken.

Temidden van de heuvels in Frankrijk heb ik ontdekt dat ik naar kalme dieptes kan zinken. Waar ik volmaakt onbezorgd en standvastig ben. Waar ik voortaan zo bij kan, ongehinderd door enige afleiding.

Wat zeg je?

Ja hoor, dat lukt straks ook wel in de dagelijkse hectiek. Gewoon hoppa midden in de chaos zit ik zo weer tussen het groen met tjirpende vogeltjes naast een kabbelend beekje.

Vanaf heden volg ik volledig mijn eigen pad, met een ongekende innerlijke kalmte. Misschien zet ik zelfs een nieuwe beweging in gang in ons kikkerlandje. De Zen Zelfstandige. Ja, echt alles oké. Dit voelt goeoed.

Dit houd ik komende 50 weken wel vast. Met gemak.