Elke week een blog, had ik beloofd.

Ik zag het helemaal voor me. Op vrijdagmiddag, wanneer al het werk voor klanten is gedaan, ga ik na: wat heeft mij het meest bezig gehouden? Een stuk rolt dan zo uit de pen. Een paar uurtjes per week moet genoeg zijn.

Maar al de volgende dag sloeg de vrees toe.

Wat had ik wel niet gedacht? Ik heb helemaal geen ervaring met het regelmatig bloggen, zeker niet wekelijks. Tot nu toe was het meer ‘zoals het uitkomt’.

Om te voorkomen dat ik mijn belofte al meteen zou breken, was ik hyperalert.

Ik maakte notities bij elk krantenartikel, zag blogtitels in de wolken verschijnen, hoorde in elk gesprek een kans en elke ingeving was een kanshebber.

De creatieve ideeën buitelden over elkaar heen als een volkoppig American football team dat bovenop de bal duikt.

Wat er in die berg spelers gebeurt, blíjft in de berg. Maar het schijnt geen feestje te zijn.

Er wordt in ogen geprikt, aan lippen getrokken, van alles vastgegrepen. Alles om die bal maar te pakken te krijgen. En wie wie iets aandoet, weet niemand. In mijn hoofd ging elk idee voor zelfbehoud en onderhandelde in de strijd. “Als je mij de bal geeft, laat ik je lip los.”

Het winnende idee rolde zich op in foetushouding om de bal heen.

We hebben touchdown!

De beeldspraak houdt mij nog altijd in de greep. En daar is iets verdacht vertrouwds aan…

Je mankementen komen in allerlei gedaanten steeds terug. Net zo lang tot je je lesje leert. Daarom poog ik een nieuw enthousiast voornemen: ik blijf blogs schrijven, maar uit zelfbehoud doe ik dat zonder beloftes over de frequentie.