Dat je van bloggen zichtbaarder wordt, vind ik mooi meegenomen, maar als dat je enige doel is verlies je snel de lol van het schrijven. Bovendien voelen je lezers dat haarfijn aan.

Blog wanneer je een sprankje voelt.

Je leest, denkt, ziet of hoort iets en voelt… iets. Een emotie.

Je windt je erover op, voelt je geraakt, bent het ergens niet mee eens. Of juist heel erg wel. Het voelt onrechtvaardig, als een schot in de roos. Of je ziet een parallel. Er dient zich een beeldspraak aan.

Wat wakkert een vuurtje in je aan? De inspiratie ligt (soms letterlijk) op straat.

Als het idee klopt, krijgt het snel vleugels

Hier zie je hoe een blog vanuit 1 alinea tot stand komt. Bij 23 seconden zie je de eerste alinea zakken. Dat was het moment waarop het blogidee een leeswaardig stuk begon te worden.

Een blog schrijven in 38 seconden?

Zo snel gaat het in het echt helaas niet. En soms ben ik dagen met een stuk bezig. Dan denk ik ‘s nachts nog over na. Maar soms staat een stuk er in 2 uurtjes. Later herschrijf ik het vaak een beetje of flink, vanwege voortschrijdende inzichten. Zoals dit stuk dat jij nu leest.