Ik ben 48. Maar mijn zus en ik dansen als de tieners die we waren in de jaren 80, met schoudervullingen en permanentje. A Forest van The Cure.

Mijn neef van 13 komt de woonkamer binnen om wat te drinken. Zijn ogen worden groot. Snel draait hij zich weer om.

Die momenten dat je niets moet en je echt vrij voelt? Ik grijp ze, want ze zijn schaars. Altijd druk met werk, je zoons overhoren en huishoudelijke taken. De eeuwige to do-lijst groeit immer aan. En genieten stel ik uit.

“Als ik die training af heb, ga ik de Throne of Glass-reeks lezen.”
“Als die nieuwe website live staat, dan boek ik een dagje sauna.”
“Als de was is weggewerkt, dan kruip ik met een theetje op de bank.”

Ik heb te weinig aandacht voor wat achter de komma staat.

Het is handbereik, maar dan valt mij oog weer op de to do-lijst en waait de tak met sappige druiven boven mijn hoofd weer omhoog.

Ik heb mezelf veroordeeld tot de Tantalus-kwelling

Die to do-lijst helemaal af, dat moet toch wel het walhalla zijn.

Bij wijze van onderzoek nam ik vorig jaar een mini-sabbatical.

Ik dacht: ik neem 6 weken. Want de eerste 3 weken ben je druk met spullen op Marktplaats zetten en zakken met kleren naar de kringloop brengen. Dan ga je als een dolle je gemiste Japanse schilderlessen inhalen. En pas eind week 4 zet je eindelijk een streep door de laatste taak op je lijst.

Dan breekt een fijne periode aan.

“Wat straal je een rust uit”, zei mijn zwemcoach die gewend is dat ik vloekend op het zwemschema spuug. Inderdaad. De sokkenla van zoon puilde weer gezellig uit, de vriezer was weer gevuld met soepen en ovengerechten en mijn hoofd was leeg.

Ik voelde me opgeruimd.

Maar als een hoofd te lang leeg staat, komen er ongewenste bezoekers

“Misschien heb ik tinnitus.”
“En ik moet mijn bloed laten prikken, misschien heb ik ijzertekort.”
“Of iets met mijn schildklier.”

Weg walhalla.

Een to do-lijst waar altijd wel iets op staat is helemaal zo vervelend niet. Niets te doen hebben, is vervelender. Het hoeft niet eens zo lang te duren. Een week of 2 projectloos zijn, kan het slapende hypochonder in mij al wekken.

Zoals een hond een stok nodig heeft om achter aan te hollen, heb ik een project nodig. Ik gedij als ik ergens mijn tanden in kan zetten. Iets creëer. Blijf spelen. Maar laat ik ook wat vaker met een theetje op de bank kruipen.