Ik ben een menselijke tekstgenerator. Welke opdracht voer je me?
Joh.
Geen zorgen.
Artificial intelligence (ai) wint het niet van onze menselijkheid.
Sinds vorige week overstroomt internet met blogs over ChatGPT en de vraag wat deze kunstmatige intelligentie betekent voor schrijvers.
Even kort wat uitleg voor als je niet in dezelfde bubbel zit. ChatGPT is een programma van het bedrijf OpenIA. Hun missie? Zorgen dat kunstmatige intelligentie de mensheid vooruit helpt. Ze ontwikkelden onder meer Whisper (spraakherkenning) en Dall-E (dat plaatjes generereert). ChatGPT schrijft en doet dat behoorlijk goed als je de verhalen mag geloven. En als je even buiten beschouwing laat dat niet alles wat de bot schrijft waar is.
In de previewfase kun je het gratis proberen.
Dus is het nu overbelast:
Dit gaat groot worden.
Kunnen we als schrijvers – of eigenlijk alle creatieven – ons boeltje pakken? Ik ben geen trendwatcher en ik heb geen glazen bol, maar ik heb wel hoop. Ik sta nog steeds achter wat ik eerder schreef: artifical creativity is niet je grootste concurrent, maar je grootste kans.
We zijn bang, onder de indruk en sceptisch
- Technologiecriticus Marleen Stikker maakt zich zorgen over de ecologische voetafdruk
- Kitty Kilian van De Blogacademie vreest voor toekomstige schrijvers en voor misbruik door mensen met een slecht geweten
- Jesse Frederik van De Correspondent huilde zichzelf in slaap én vindt het ‘t beste wat schrijvers is overkomen sinds synoniemen.net
Een verwarrende mix van emoties.
Menselijke gevoelens zijn niet eendimensionaal
En dat is wat mij hoop geeft.
Een bot blijft een bot.
Hoeveel emoties je ook aan een machine voert, het zal nooit iets nieuws kunnen schrijven over een eigen ervaring als een echt persoon.
Een goede schrijfopdracht opgeven is mensenwerk
Je moet de schrijfrobot net als een tekstschrijver goed briefen. Je geeft hem een duidelijke omschrijving en opdracht, ook wel prompt genoemd.
Stel dat je bij een goed doel werkt en je wilt dat je schrijfbot een mooie fondsenwervingsbrief schrijft, dan moet je nog steeds weten wat een fondsenwervingsbrief goed maakt. In een blog schrijft Kevin Schulman van DonorVoice welke opdracht hij ChatGPT gaf om zo’n brief te schrijven. “And it does it. Pretty damn well and instantly.”
Maar je moet dus wel je vak verstaan. Wie waardeloos is in wat hij doet, brieft de schrijver (mens of machine) ook waardeloos. Ben jij toevallig waardeloos in je vak en zit je daar niet mee? Dan kun je gewoon een prompt laten genereren door… jawel, ai.
Het hele gebeuren leidt bij mij tot één vraag.
Mensen, waarom moet alles toch steeds maar sneller?
Wacht, ik weet het antwoord. We houden niet van wachten. Natuurlijk, één minuut is ook lang. Dat is net zo lang als je kom havermout opwarmen, terwijl je een espresso zet en het laatste nieuws checkt.
Daarom heb je een Van Moof, staat Getir in je favorieten en wil je binnen een minuut beschikken over een tekst of plaatje.
Maar er is nog iets anders, waar we méér van houden
Waarom is de broek met wijde pijpen alwéér in de mode? Waarom blijven de verhalen van Jane Austen populair? En waarom is What’s Going On uit 1971 van Marvin Gaye nummer 1 in de Sublime Top 1000?
We houden van retro, ambachten en kwaliteit. We houden van dingen die gemaakt zijn met geduld en aandacht, zoals Japanse penselen en handgeschept rijstpapier. Of een houtsnede van Kraanvogels van Erik van Ommen.
Geduld en aandacht zijn krachtiger dan snelheid en kwantiteit. Dat is geen hárde kracht, maar zacht. Zoals water in een rivier na verloop van tijd rotsen uitslijt.
In de steeds snellere wereld willen en kúnnen we straks nog maar één ding.
Vertragen. Kabbelen. En af en toe tot stilstand komen.
Dat is zuurstof voor de ziel.
In deze tijd waarin alles steeds maar sneller gaat, ben je ook al snel oldschool
En dat is dus een goed ding als je het mij vraagt.
Weet je wat, ik maak er mijn usp van. Ik melk het helemaal uit.
Dat lijkt me sowieso het beste voor iemand die relatief langzaam is. Als ik halverwege de zebra ben, is het licht alweer rood. Als iedereen klaar is met eten, ben ik nog met de amuse bezig. En als mijn zoon de controller bedient, voel ik me Jodocus uit Heinz die naar de Flash kijkt.
Dus ik ga de uitdaging aan.
Ik ga als menselijke schrijver de uitdaging aan met ChatGPT, copy.ai en alle andere kunstmatige tekstgenerators
Ik doop mezelf voor één keer om tot bien.hi. Met mijn human intelligence (hi) schrijf ik een blog waarvoor jij een prompt kunt opgeven.
Maar dat blog krijg je dus niet binnen een minuut.
Reken op tweede week januari 2023. Na de kerstvakantie dus, want ik neem vrij. Daar ben ik even aan toe.
Ik ga op het blog broeden. Ik doe zo nodig onderzoek. En ik slaap er een paar nachten over.
Geef me geen onzin-prompt als: schrijf een vermakelijk blog over een dorpsgek met een schrille lach die met zijn voet vast komt te zitten onder een putdeksel, in de stijl van Shakespeare. Want daar doe ik niks mee.
Geef me iets waar je echt over wil lezen. Bekijk ter inspiratie blogs die ik eerder schreef.
- Iets met schrijven?
- Een persoonlijke verhaal? Familie, ouderschap, ondernemerschap?
- Onzekerheid, twijfel, geklungel, angst, vreugde, zelfspot, schaamte, plezier, onhandigheid?
Bedenk iets in deze richting en je verhoogt de kans dat ik met jouw idee aan de slag ga.
Zet je prompt van maximaal 50 woorden in de reacties of mail me—uiterlijk maandag 19 december 2022.
PS 1 kernwoord mag ook, want dat blijkt me ook al aan te zetten
Heel interessant onderwerp Sabine.
Google heeft intussen AI ontwikkeld die zelf claimt menselijk te zijn. Ik vond het eerst ongeloofwaardig en eng klinken, maar heb er verder naar gekeken en het is denk ik iets heel bijzonders. Een oud-werknemer van Google (een ethicus) heeft een interview gepubliceerd dat ze met deze AI hebben gehouden. Onwijs interessant en gaat veel verder dan een tekst-generator in mijn opinie. Misschien kun je daar iets over schrijven. Het is wel een ‘rabbithole’ hoor… Wat betekent het om mens te zijn? Kan een AI zelfbewustzijn hebben?
Link naar het interview (Engelstalig en lang): https://cajundiscordian.medium.com/is-lamda-sentient-an-interview-ea64d916d917
Dat artikel is onderdeel van een serie (voor als je er nog dieper in wlit duiken).
Ah, jij hebt je er nog verder in verdiept, Dave. Ik ga die rabbithole niet in, bedankt voor de waarschuwing. Ik houd het bij zelf- en mensenkennis, daar valt al meer dan genoeg in te ontdekken.
Jeej, wat een goed idee! Ik ben benieuwd wat het onderwerp wordt. Leuk.
Ik ook
Haha, leuk einde.
dat is moeilijker dan ik dacht Sabine.
schrijf een blog over obstakels overkomen als de ultieme normale gang van zaken en onderdeel van adulting, het wordt niet beter, wen er aan
schrijf een blog over disillusie van “als ik x (doe, bereijk, heb), dan wordt alles beter”
ik denk dat het allemaal over “leef in het nu” en “this is it” gaat… maar zeker ben ik niet 😉
De als/dan-paradox! Daar worstel ik al jaren mee. Dus dat is zeker een goed onderwerp. Je eerste idee klinkt ingewikkeld. Bedoel je dat obstakels bij het leven horen en dat je ermee moet dealen?
Ja, ik hoor vaak: wanneer wordt het normaal? het is zo druk, dit is kappot, dat moesten we regelen, iets anders is weer kappot, badkamer moet gerenoveerd worden, auto heeft weer een beurt nodig – en het is al normaal afwachten dat het “normaal” wordt en je niet veel hoeft te doen (zoals een teener) dat komt niet meer terug
Ik begrijp je. Daar zit inderdaad een onderwerp in, ik zet het in mijn notities. Benieuwd wat er uit komt. Misschien wordt het wel een mix van de ideeën die mensen me geven.