Als je mij een beetje kent, weet je dat ik oldschool ben.

Ik heb geen agendatool, je kunt me gewoon mailen of bellen voor een afspraak.

Ik zwem niet met een sporthorloge, maar ik laat me leiden door mijn eigen hartslag en ademhaling.

Ik schrijf niet met ai, maar ik gebruik mijn eigen brein.

Dus ik was stomverbaasd toen ik hoorde dat je je VanMoof niet kan gebruiken als je telefoon leeg is. Of als de app uit de lucht gaat.

Tools maken je afhankelijk

Ieder z’n ding, hoor. Maar ik zou nog eerder een vélocipède kopen dan een VanMoof of – god behoede me – een opgevoerde fatbike.

Ik vind e-bikes overigens een mooie uitvinding voor mensen die anders niet kúnnen fietsen. Vanwege reuma of artrose bijvoorbeeld. Of voor mensen die elke dag lange afstanden moeten afleggen en dan de auto laten staan. Maar ik ben doodsbang voor de hoos aan opgevoerde fatbikes onder de konten van iedereen die 12 is (gebleven).

Het schijnt ook dat weer gewoon gaan fietsen best lastig is als je een e-bike gewend bent. Je spieren verslappen.

Dat geldt ook voor schrijven.

Als je er echt niks aan vindt, besteedt het dan uit aan een goede tekstschrijver met wie je een klik hebt. Dat is fijn werken en houdt de economie draaiende.

Maar wil je het zelf doen en wil je er beter in worden? Dan moet je je schrijfspieren blijven gebruiken. Elke dag. En je moet gericht oefenen.

Durf.
Kijk af.
Aap na.
Probeer.
Zoek het op.
Maak fouten.
Verbeter jezelf.
Aanvaard feedback.

En experimenteer

Zo vind je je eigen stem en stijl.

Er zijn heel wat uitvindingen, tools en apps die ons leven zogenaamd makkelijker maken. Je kán ervoor kiezen om jezelf daarvan afhankelijk te maken.

Of je keert terug naar wat er al is: je eigen spierkracht, je eigen hartslag, je eigen ademhaling.