“Het water is vandaag uitzonderlijk lekker.” Rob klimt op de kant. Hij kijkt me aan.

“Hoezo,” vraag ik, “omdat jij het voor me hebt ingezwommen?”

“Dat ook. Maar het is vandaag natter dan anders.”

Zwemmershumor.

9 jaar geleden deed ik een borstcrawlcursus en ik kwam het water niet meer uit. Want het zwemwater is magisch.

Je vindt er troost.
Je maakt er vrienden.
Je overwint je angsten.
Soms voelt het als stroop.
Soms als windkracht 7 in de rug.

Baantjes trekken saai?

Ik leer nog elke keer iets nieuws. Op welke manieren je nog meer kan vloeken op het schema bijvoorbeeld. Hoeveel water er in je zwembril loopt als die niet goed zit. Dat er lucht in mijn badpak komt bij een keerpunt. En hoe frustrerend: dat ik méér slagen per baan nodig heb dan ieder ander.

Maar het is nooit saai. Want je techniek kan altijd beter. En we krijgen oefeningen met de leukste namen: de Radical Cobra, de Waterfall Flip, de Cat and Cow Drill, de Australian Goose, de Shark Finn Freestyle.

Soms moeten we iets doen wat ik ronduit eng vind

Zwemmen met een elastiek om de enkels bijvoorbeeld. Of van het startblok af.

Op uw plaatsen, klaar en… Daar ik schiet het water in.

Of nee, wacht: dáár ben ik. Ik zet één voet op het startblok, adem diep in en zet mijn andere voet erbij. Ik kijk schuin naar voren, naar de denkbeeldige cirkel waar ik het water in moet duiken. Het beeld rekt zich nog eens extra uit. Ik verlies mijn evenwicht en kukel het water in.

Een metertje of twee verderop sta… ik. Eén voet voor, één voet achter. Dat lijkt er meer op. Maar de afzet gaat mis. Plat op mijn buik op het water. Bloedneus.

Dat had ik allemaal kunnen zijn.

Maar ik schuifel achteruit, steeds wat verder van het startblok weg

Ik wíl het wel, heus. Maar ik ben nou eenmaal geen held. En je moet mij niet voor het (start)blok zetten, want dan ga ik op blanco.

Of gebeurt er onder water toch iets?

Die zondag sta ik vroeg op. Elf keer achter elkaar duik ik van het startblok, tot ik eindelijk niet meer beef. Maar ik moet het onderhouden, anders sluipt de angst er weer in.

Dus vandaag hijs ik mezelf na lange tijd weer eens op het startblok. Rechts van me zie ik de trainer van Team NL naar me kijken. Haar zwemmers duiken van het startblok zoals ik aan een blog begin. Zonder startvrees.

Ze kijkt alweer weg en roept een aanwijzing naar de jonge wedstrijdzwemmer in de baan naast me.

Mijn benen beven, maar mijn duik gaat goed.

Zo hard als ik nu door het water ga, dat lukt me met mijn kippenkracht nooit met een afzet van de kant. Rob heeft gelijk, het water is vandaag super.