Op de radio

“Nu, de aller-aller-állerbeste glasvezel!”

Op het fietspad

Ik word ingehaald door een jongetje op één been. Op een Segway Nine-bot e-step.

Op het terras

“Ik kom zo terug, want ik heb geen apparaatje.”

Mijn man en ik kijken elkaar aan. Ik tik tegen mijn slaap.
“Je kan 2 drankjes toch wel onthouden?”

Schiphol

De luchtvaartsector heeft laten uitrekenen dat de negatieve welwaartseffecten van de krimpplannen bestwel groot zijn.

Advertentie

Griekenland Summer Sale. Ongekende luxe op Rhodos. 5 sterren ultra all-inclusive.

In het café

De jongen die net mijn koffie of wat-daarvoor-door-moet-gaan bracht, legt een schijfje in de piston en drukt op een knop.

Thuis begin ik te rekenen

Ik zet een timer aan.

Ik duw de piston onder de bonenmaler. Even aandrukken.

38,98 seconden.

Bij 2 bakkies per dag kom je aan 28.455 seconden op jaarbasis.
Dat zijn 474 minuten.
Bijna 8 uur.

Een hele werkdag ben ik kwijt aan koffiebonen malen.

In die tijd zou ik ook naar de Mediamarkt kunnen gaan, een Apple Watch kopen, die thuis helemaal instellen en dan naar het zwembad fietsen om te zien hoeveel calorieën ik verbruik in een uurtje zwemmen.

Ik zou eindelijk een winstgevende marketingfunnel kunnen maken.

Ik zou mijn wenkbrauwen kunnen laten tatoeëren.

Alles moet maar gelikter, gemakkelijker, sneller, beter, groter en meer

En het wordt er niet per se leuker en gezelliger van.

We persen ons leven samen in een liefdeloze koffiepad waar het water te snel doorheen gaat met als resultaat een vlak, zurig goedje.

Ik verlang naar karakter. Oogcontact. Smaak.

Dus wanneer gaan we met z’n allen weer normaal doen?

Nou, ik ga daar niet op zitten wachten. Zonde van mijn tijd. Daarbij komt: ik ben bang. Bang voor de oerkrachten van allesverwoestend vuur, water en wind die vroeg of laat niet meer alleen ‘anderen’ treffen.

Maar ja, de waan van de dag, hè

Want ondanks mijn oerangsten, vrees ik algoritmische vergetelheid nog meer.

Ze zeggen dat je elke week een stuk op Linkedin moeten delen. Liefst vaker. Dat de mensen op je mailinglijst minimaal om de week iets van je moeten horen, zodat ze niet denken: Sabine, ken ik die?

Ik moet iets verzinnen.
En ik heb het, hoor.

Want wie of wat bepaalt nu eigenlijk wat ik met mijn tijd doe?

Dus ik had zo gedacht: je kunt van je thema net zo goed je usp maken. Om dat te illustreren, kom ik nog één keer met mijn koffie-metafoor aanzetten.

Ik neem liever 1 bakkie slow coffee dan dat ik 3 snelle bakken wegtik. Als je dan zo’n beetje staat te staan tot je koffie is door gedrupt en daarna in alle rust geniet van je ultra all-inclusive koffiemoment, kan het zomaar zijn dat er een leuke gedachte boven komt drijven. Zo eentje die onder de bagger in je overvoerde geest lag te wachten tot je hem in de gaten kreeg.

“Shiiit, ik ben helemaal vergeten om zoon II aan te melden voor de wendag op de middelbare.”

“E., hoe gaat nu met je, voel je je iets beter?”

“Mam, pap, ik kom langs. Ik mis je.”

Belangrijke dingen worden weer belangrijk als je vertraagt.

Ik blijf mijn blogs daarom in mijn eigen tempo schrijven. Dat komt al 5 jaar neer op ongeveer één blog per maand. En natuurlijk groeit mijn mailinglijst daarom niet zo hard. Maar bijna niemand meldt zich af.

Dus misschien is het genoeg.
Rust in de tent.
Slow Copy.